‘Vertrouwen is er altijd’ was mijn stelling voor een groep van ongeveer vijftien mannelijke gedetineerden. Een uitdagend statement, want, zo vertelde de medewerkster van het Humanistisch Verbond die mij uitgenodigd had het gesprek te leiden, deze mensen hebben zo hun twijfels bij dat begrip. Te veel meegemaakt, te vaak gepakt, bedonderd of verlinkt, en – dat zeggen ze liever niet – zelf anderen te weinig vertrouwen geschonken: ze bekijken de medemens met argwaan. (“Vertrouwen jullie mij?” vroeg ik. “Helemaal niet”, riepen ze zonder aarzeling.) Toch wilden ze graag een uur over het thema praten, en ze bleven ook een vol uur in gesprek. Een uur is kort, te kort voor een socratische gesprek volgens de regels der kunst – wat die ook mogen zijn – maar lang genoeg om enkele aspecten van het socratisch gesprek te gebruiken en het filosofisch te houden.
Klik hier voor het volledige artikel: Filosofie & Praktijk Katern VFP, april 2013