De bovenstaande vraag bracht een doorbraak teweeg in het traject met Suzan, één van de christelijke bezoeksters aan mijn filosofische praktijk. Ze formuleerde de vraag als een onbelangrijke bijzin in een gesprek over verantwoordelijkheid. Als manager van een klein team en alleenstaande moeder van twee pubers was ze regelmatig gespannen. In onze gesprekken ontwierp ze vragen om de stress te onderzoeken, bijvoorbeeld: “waar houdt mijn verantwoordelijkheid op” of: “moet ik belangrijke resultaten afdwingen?” Alhoewel deze cliënt gemakkelijk leek te denken, vond ik het proces moeizaam. Het leek net of ons onderzoek zich in de marge afspeelde en echt belangrijke vragen ontweken werden met dogma’s vanuit haar christelijke geloof. Ik vroeg (en vraag) me daarom af: welke houding kan ik, als filosofisch practicus, het beste aannemen bij dogmatisch gelovige cliënten?
In dit artikel wil ik deze vraag onderzoeken. Dat zal ik doen op een voor artikelen ongebruikelijke manier: ik zal mijzelf interviewen volgens de methode
van de Filosofisch Practici.
Klik hier voor het volledige artikel: Filosofie & Praktijk Katern VFP, juli 2014